Partitë politike?

Më shumë se 30 minuta bisedë e lirë e Papës Bergoglio me 5000 me të rinjtë e Komunitetit të jetës së krishterë dhe të Lidhjes Misionare të Studentëve të Italisë, duke folë për politikën, korruptimin, shpresën, të rinjtë dhe dashurinë bamirëse.

Nga Salvatore Cernuzio

Qyteti i Vatikanit, 02 Maj 2015 – “Unë e kisha shkruar një fjalim për t’jua drejtuar juve… Por preferoj të dialogoj më mirë…” përballë pyetjeve të disa përfaqësuesve të të rinjve të cilët i ka takuar me 30 prill në Sallën Pali VI, Para Françesku nuk i ka rezistuar tundimit që ta lërë mënjanë fjalimin e parapërgatitur dhe të përgjigjet drejtpërdrejtë. Duke folur lirshëm u është përgjigjur pyetjeve të ndryshme duke filluar; nga politika dhe formimi i të rinjve, nga jeta shoqnore dhe kishtare e deri tek dinjiteti njerëzor. Kjo, jo për të thënë se Papa mund të dijë të gjitha përgjigjet; përkundrazi, të besosh këtë gjë është një “rrezik”, shprehet Bergoglio, përderisa “i vetmi që mund tu përgjigjet të gjitha pyetjeve është Zoti”. “Puna ime – shton më tej – është thjesht të dëgjoj dhe të them atë që unë ndjej nga brenda vetvetes. Shumë pak shumë pamjaftueshëm”. Katolikët “duhet” të merren me politikë! Ata vijnë “nga brenda” në fakt përgjigje për disa çështje të mprehta, siç është debati mbi katolikët që “përzihen” në politikë. Pikënisja është pyetja e një të reje nga Aquila, që pyet Papën si ta mbajmë gjallë marrëdhënien mes besimit në Krishtin dhe përgjegjësisë për të vepruar gjithmonë për të mirën e përbashkët. Bergoglio përpiqet ti përgjigjet menjëherë, mendjet e të gjithë atyre që lodhen për “themelimin e një partie katolik.” “Oh, kjo nuk është mënyra”, thekson ai, sepse “Kisha është bashkësia e të krishterëve të cilët adhurojnë Atin, ecin në rrugën e të Birit, dhe pranon dhuratën e Shpirtit Shenjtë. Kjo nuk është një parti politike”. “Nuk ka nevojë”, pra, jo “një parti vetëm e katolikëve” për shkak se “nuk ka kapacitetin e thirrjes” dhe “të bëjë atë për të cilin nuk janë të thirrur.” Mbetet fakti se një katolik mund të bëjë politikë. Në të vërtetë “duhet” të bëjë, thotë Papa Françesku, sepse – siç thotë Palit VI – “politika është një nga format më të larta të bamirësisë” nëse dhe kur “kërkojnë të mirën e përbashkët”. Sigurisht sot nuk është e lehtë për të bërë politikë “pa u korruptuar”, thotë Ipeshkvi i Romës, “është pothuajse martirizim”. Megjithatë, “bëhet”, për shkak se “të bësh politikë është e rëndësishme.” Dhe në Kishë – shton ai – “ka shumë katolikë të cilët kanë bërë politikë jo të pista, mirë; gjithashtu, ata që kanë ndihmuar për paqen në vendet të ndryshme”. Mjaft të mendoni për Schumann, i cili është një shkak gjithashtu i lumturimin në vazhdim. “Mund të bëhesh Shenjtë duke bërë politikë”, ngulmon Papa. Lufta kundër ‘kulturës së mbeturinave “, para se ti humbim të gjithë! U bëj thirrje atyre që kanë “bërë pis sado pak duart dhe zemrën” për të bërë mirë në mes të shoqërisë “e të kërkojnë falje” Hyjit dhe pastaj të vazhdojë këtë punë me një ndërgjegje të rigjeneruar. Pra, gjithmonë do të ketë vështirësi, sidomos në “botën e globalizuar”, ku qendra “nuk është burri apo gruaja”, por “zot i parave”, thotë Papa Françesku: “Të gjithë në shërbim të zotit të parave” dhe “çfarë nuk i shërbejnë zotit të parave hidhet poshtë. “ Hidhen poshtë fëmijët, sepse “nuk lindin më”, ose edhe “i vrasin pa lindur akoma”. Hidhni poshtë të moshuarit, “sepse ata nuk nevojiten” dhe pastaj “lihen vetëm”. Heqin dorë nga të rinjtë: në Itali, në mënyrë të veçantë, 40-41% e popullsisë përbëhet nga 25 vjeçarët e poshtë që janë të papunë. Për Papën e gjithë kjo «është rruga e shkatërrimit. » Dhe katoliku çfarë bën? Shikon nga ballkoni? «Nuk mund të shikojmë nga ballkoni! – paralajmëron Ati i Shenjtë – atje acarohesh! Jep më të mirë: në qoftë se Zoti ju thërret në atë profesion, shko atje, bëj politikë: do të të bëjë që të vuash, ndoshta do të mëkatosh, por Zoti është me ty. Kërko falje dhe ec përpara. Por mos lejo që kjo kulturë e mbeturinave të hidhet e gjitha!». Burgu, periferia me e shëmtuar… Papa Françesku rimerr sërish temën e periferisë, duke marrë hov nga dëshmia e një vajzë nga Reggio Calabria, që shërben në burg. “Burgu është një nga periferitë më të ndyta”, thekson ai; megjithatë, kush është i krishterë duhet ta shoh këtë realitet të dhimbshëm me sy të përulur, duke menduar se “ne nuk kemi rënë në këto gabime, edhe në këto rrjete apo krime, disi të forta, sepse Zoti na ka marrë për dore”. Edhe ata që shërbejnë në mesin e të burgosurve si pasojë nuk mund të shkojnë “me shpirtin se ‘unë kam ardhur këtu për të folur me ju në lidhje me Hyjin, ndaj kini durim, sepse ti je i një klase më të ulët, je një mëkatar’”. Jo, jo!”, rekomandon Ati i Shenjtë, shpirti i së drejtës është të thuash të gjithën me ndërgjegje: “unë jam më shumë mëkatar nga ti” dhe “në qoftë se unë nuk kam rënë në këtë situatë është falë hirit që kam prej Zotit”. Shko tek periferitë me përulësi E njëjta çështje që vlen sa herë që kemi qasje tek një ‘periferi’: “Kur ne shkojmë e predikojmë Jezu Krishtin njerëzve që nuk e njohin atë, ose që bëjnë një jetë që nuk duket shumë morale, duket të mendoj se edhe unë jam më shumë mëkatar se ai, sepse në qoftë se unë nuk kam rënë në atë situata është falë hiri të Zotit”. Nuk do të thotë “të bësh figurë të mirë”, thotë Papa, por thjeshtësisht të pranosh dhe të përmbushësh mandatin e Jezusit për të “dalë», i vetëdijshëm se nuk kam «guxim» dhe asnjë frymëzim, në qoftë se nuk jam me ato që na dhuron Shpirti i Shenjtë. «Ky është prezantimi më i bukuri për të shkuar në periferi», thekson Papa Bergoglio, dhe vetëm kështu – i sigurt – ju vërtetë nuk mund siguroni një shërbim për njerëzit që vuajnë. Edhe pse, ndonjëherë, – vazhdoi ai – nuk nevojiten fjalë, me të vërtetë do të jetë «një fyerje », por janë më efektive gjestet si «ta marrësh përdore, përqafoje, qaj me të, qaj me të… Pra, kanë të njëjtat ndjenja të Krishti Jezus. Afrohu zemrës që vuan». Bëni bamirësi dhe jo “promovime” “Gjeste na bëjnë të tregojmë dashuri,” këmbëngul Ati i Shenjtë, “’ti je një i dënuar i përjetshëm, atje, por unë ndaj me ty këtë peshë të burgimit të përjetshëm’, dhe këtë e bashkëndaj me dashuri, asgjë më shumë». «Kjo është të mbjellësh dashuri». Kjo është të bërit bamirësi shpirtërore, shumë e ndryshme nga «promovimi» që është «zakonisht bamirësi që të zbut shpirtin» – «Unë sot të kam dhënë për të ngrënë, tani po shkoj i qetë për të fjetur» – por që është e gjatë të shkosh “i shqetësuar”. “Të rinjtë të mos humbasin shpresën! Përpara dështimeve dhe korrupsionit…” Të hysh në sferën e brishtësisë rinore, Papa Françesku përsërit thirrjen për “të mos vjedhur shpresën”. “Por për çfarë shprese po më flisni, Atë? Disa mund të mendojnë se shpresa është që të kemi një jetë të rehatshme, një jetë të qetë, të kesh arritur diçka…”. Shpresë, pastaj, “të kontrolluar”, nga “laborator”, e cilët bie në kolapsin e “probleme të shumta” dhe “dështimet”. Shpresa e jetës së përjetshme në qiell, thekson Ipeshkvi i Romës. Ndërkohë, si të veprojnë në këtë botë që shumë të rinj dëshirojnë më të “mirën”? Disa do të donin të hidheshin në fushën e politikës apo të mjekësisë, por shpesh – vëren Papa – ndikimi në “korrupsion” apo në “punë që janë për të shërbyer”, por edhe “të bërit biznes…”. “Unë dua që të përzihem në Kishë, madje edhe aty djalli ka mbjellë korrupsionin shumë herë atje …», shtoi ai, duke kujtuar Udhën e Kryqit historike të Benediktit të XVI, duke bërë thirrje për t’i hedhur poshtë shëmtirat e Kishës. Shpresa e Hyjit nuk zhgënjen “Gjithmonë – pranon Papa – ka diçka që zhgënjen shpresë, dhe kështu që nuk mund të…”. “Por shpresa e vërtetë është një dhuratë nga Hyji, është një dhuratë, është ajo që nuk të zhgënjen kurrë.” Kjo vjen nga siguria që “Hyji nuk na braktis,” se “Hyji është me ne” dhe “ ecur me popullin e tij”, sepse “Ai është bariu”. Nuk është e lehtë për ta besuar, sidomos përpara mëkateve, padrejtësive, në “pavijonet e sëmundjeve të rënda në spitale…”. “Shpresa – thotë në fakt Ati i Shenjtë – është një nga virtytet më të vështira për t’u kuptuar”, ose, për ta vënë atë në Peguy “virtytin më të përulët”. Pra, “na duhet të pranojmë shumë, sepse Zoti i ka dhuratat”. “Soditës në veprime”, duke prekur plagët e Krishtit tek të dobëtit Pyetja e fundit e ka prek zemrën e Papa Bergoglio-s: personi tjetër është një prift dioqezan, mësues i seminaristëve në një seminar të drejtuar nga Jezuitët, i cili e pyeti se si përshpirtëria jezuite mund të kontribuoj për trajnimin e të rinjve dhe animatorëve. Papa Françesku i përgjigjet duke cituar një nga thëniet e Shën Injacit: «soditës në veprime», që nuk do të thotë – të saktë – «ecim përmes jetës duke shikuar në qiell, sepse do të biem në një gropë, të sigurt…». Përkundrazi – shton Papa Françesku – do të thotë «për të hyrë në zemrën e Hyjit nëpërmjet plagëve të Jezu Krishtit. Krishtin i plagosur në të uriturit, tek të pa diturit, tek të poshtëruarit, tek të moshuarit e vetmuar, tek të sëmurë, tek të burgosurit, tek të çmendurit… «. Dhe duke folur në mënyrë specifike ne takimit e CLV-të të Lidhjes Misionare të Studentëve të Italisë, shpjegon se «gabimi» i tyre më i madh është të «flasin për Zotin, për të gjetur Zotin, ta takojnë Zotin por vetëm një Hyj, një ‹Hyj- i shpërndarë», një Hyj të përhapur, një Hyj në ajër». «Kurrë nuk e di, ti, Jezu Krishti në qoftë se nuk i prek plagët e tij, lëndimet e tij», prandaj rithekson Atin i Shenjtë. Kjo na inkurajon që të «bien në dashuri me Jezu Krisht dhe do të thonë Jezu Krishtit që ne zgjedhim të ndjekim Atë, që të jemi si Ai», dhe pastaj të lutemi së bashku me tërë asambasambleja një Lutje Zojës sonë të së Rrugës.